ចូលរួម​រំលែកទុក្ខ

ជាតិ ខេមរា សូម​ចូលរួម​រំលែកទុក្ខ​យ៉ាងក្រៀមចំពោះ​ក្រុម​គ្រួសារ​នៃសពទាំង​អស់​ដែល​បានជួបវាសនាអាក្រក់​កាលពីរាត្រីថ្ងែទី២២ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ​២០១០កន្លងទៅនេះ។

Wednesday, May 19, 2010

ការកើតឡើងនៃពុទ្ធសាសនា(2)

ការកើតឡើងនៃពុទ្ធសាសនា(2): "
ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ​ជា​ម្ចាស់​ទ្រង់​យល់​ដល់​គោល​គំនិត​ដែល​មេ​លទ្ធិ​ទាំង​នោះ​ជឿ​កាន់​យ៉ាង​សុះ​សាយ​ក្នុង​សម័យ​នោះ​ព្រះ​អង្គ​ជំទាស់​ហើយ​អធិប្បាយ​គោល​គំនិត​ថ្មី ការ​បដិវត្ត​គោល​គំនិត​ចាស់​ទាំង​នោះ​គោល​គំនិត​ដែល​មាន​ទម្ងន់​ខ្លាំង​និ​ង​មាន​ប្រជា​ប្រិយ​ភាព​បំផុត​ក្នុង​សម័យ​នោះ​គឺ គោល​គំនិត​ដែល​ប្រកាន់​ថា​មនុស្ស​យើង​មាន​ព្រលឹង​តូច​ (អាត្ម័ន) ដែល​នៅ​នែប​និត្យ​នឹង​ព្រលឹង​ធំ​ (ព្រហ្ម័ន) ដែល​ជា​វិញ្ញាណ​សាកល ព្រ​លឹង​ទាំង​នេះ​តាំង​នៅ​ជា​និរន្ត​ប៉ុន្តែ ព្រះ​សម្មា​សម្ពុទ្ធ​ជា​ម្ចាស់​ទ្រង់​ពិ​ចារ​ណា​មើល​ថា ​តើ​មនុស្ស​គឺ​ជា​អ្វី? ប្រកប​ដោយ​អ្វី​ខ្លះ ទ្រង់​ពិ​ចារ​ណា​ឃើញ​ថា មនុស្ស​ប្រកប​ដោយ​រាង​កាយ (រូប), មាន​ទំនួល​រង​អារម្មណ៍ (វេទនា), អាច​ទទួល​ដឹង​បាន​ថា​វត្ថុ​ដែល​ពាល់​ត្រូ​វ​នោះគឺ អ្វី​ (សញ្ញា), មាន​សមត្ថ​ភាព​អារ​កាត់​នឹង​ធ្វើ ឬ​មិន​ធ្វើ​អ្វី​ក៏​បាន (សង្ខារ), មាន​សេច​ក្តី​ចង​ចាំ​ក្នុង​ហេតុ​ការណ៍​និង​បទ​ពិសោធ ទាំង​អាច​រំលឹកសើ​រើ​សេច​ក្តី​ចង​ចាំ​នោះ​បាន​នៅ​ពេល​ត្រូវ​ការ (វិញ្ញាណ) ពោល​គឺ បញ្ច​ខន្ធ​ (ខន្ធ ៥) នោះ​ឯង​ការផ្គុំឡើងនៃរូប វេទនា សញ្ញា សង្ខារ វិញ្ញាណទើបបានកើតជាបញ្ចខន្ធ បញ្ច​ខន្ធ​នេះ​ឯង​​ព្រះ​​អង្គ​​ត្រាស់​​ថា​ មិន​​ស្ថិត​​នៅ​​​ជា​​និរន្តរ​​ឡើយ​​​មាន​​សភាព​​ប្រែ​​ប្រួល​​គ្រប់​​ពេល​​វេលា ​គោល​គំ​និត​​ដែល​ថា​ ព្រលឹង​តូច​ព្រលឹង​ធំ​តាំង​នៅ​ជា​និរន្តរ​ត្រូវ​បាន​ជំ​ទាស់​ដោយ​ទ្រឹស្តី​ថ្មី​ដែល​ព្រះ​សម្មា​សម្ពុទ្ធ​ជា​ម្ចាស់​ជា​អ្នក​ត្រួស​ត្រាយ​​ ព្រះ​អង្គ​ត្រាស់​បង្ហាញ​ទ្រឹ​ស្តី​ថ្មី​ថា​អ្វីៗ​ទាំង​ពួង​ទោះ​ជា​មនុស្ស​ឬ​សត្វ​ទោះ​ជា​លោក​ឬ​ចក្រ​វាល​ឬ​បរិដ្ឋាន​ដែល​នៅ​ជុំ​វិញ​ខ្លួន​មនុស្ស​គ្មាន​អាត្ម័ន​ឬ​ជា​អាត្ម័ន​នោះ​ទេ​ជីវ​វត្ថុ​និង​អជីវ​វត្ថុ​ទាំង​ពួង​សុទ្ធ​តែ​ជា​អនាត្ម័ន ឬ​អនត្តា (សព្វេ ធម្មា អនត្តា) ។

គោល​គំនិត​ស្តី​ពី​អនត្តា ​(អនាត្ម័ន) ចាត់​ជា​ទ្រឹស្តី​ថ្មី​និង​សំខាន់​បំផុត​ការ​ដែល​នឹង​ទទួល​ស្គាល់​គោល​គំនិត​ស្តីពី​អនត្តា​បាន​ លុះ​ត្រា​តែ​ទទួល​ស្គាល់​ថា​អ្វីៗ​ទាំង​ពួង (សព្វេ ធម្មា) ដែល​នៅ​ជុំ​វិញ​ខ្លួន​យើង​នេះ​ជា​ទុក្ខ​ទាំង​អស់ ព្រោះ​ពាក្យ​ថា​ទុក្ខ នេះ​មាន​សភាព​មិន​តាំង​នៅ​ជា​និរន្តរ ការតាំង​នៅ​ជា​និរន្តរ​គឺ​ការ​ស្ថិត​នៅ​ជា​រៀង​រហូត​ដោយ​ឥត​ប្រែ​ប្រួល ប៉ុន្តែ​ព្រះ​សម្មា​សម្ពុទ្ធ​ជា​ម្ចាស់​ត្រាស់​ថា​គ្មាន​អ្វី​ដែល​តាំង​នៅ​ដោយ​ឥត​ប្រែ​ប្រួល​នោះ​ទេ។

នៅ​ទី​បំផុត​ ព្រះ​សម្មា​សម្ពុទ្ធ​ជា​ម្ចាស់​ក៏​ចាប់​ផ្តើម​ប្រកាស​សាសនា​របស់​ព្រះ​អង្គ​ថា សារ​ពើ​វត្ថុ​ទាំង​ជីវ​វត្ថុ​និង​អជីវ​វត្ថុ​ដែល​តាំង​នៅ​ជា​ទូ​ទៅ​នោះ​មាន​លក្ខណៈ​សាមញ្ញ​៣​ប្រការ ហៅ​ថា សា​មញ្ញ​លក្ខណៈ​ឬ​ត្រៃ​លក្ខណ៍​គឺ​អ្វីៗ​ទាំង​អស់ក្នុង​ជីវិត ឬបរិដ្ឋាន​ដែល​យើង​ជួប​ប្រទះ​ក្នុង​ជីវិត​សុទ្ធ​តែ​ទាក់​ទង​នឹង​ទុក្ខ​អ្វីៗ​សុទ្ធ​តែ​ប្រែ​ប្រួល​ មិន​តាំង​នៅ​ជា​និរន្ត (អនិច្ចំ) សរុប​សេច​ក្តី​ថា អនិច្ចំ មិន​តាំង​ជា​និរន្តរ ទុក្ខំ​មាន​សភាព​ប្រែ​ប្រួល អនត្តា​ គ្មាន​ព្រ​លឹង​តូច​ព្រលឹង​ធំ​តាំង​នៅ។ 

សា​មញ្ញ​លក្ខណៈ​នៃ​សារ​ពើ​វត្ថុ​ក្នុង​លោក​ចាត់​ទុក​ថា​ជា​សច្ច​ភាព​ខ្ពង់​ខ្ពស់​បំផុត​ប៉ុន្តែ​ការ​ដែល​ព្រះ​ពុទ្ធ​សាសនា​ទទួល​បាន​ការ​គោ​រព​រាប់​អាន​ពី​មហា​ជន​នោះ​មិន​មែន​ពាក្ប​ប្រៀន​ប្រ​ដៅ​ត្រឹម​តែ​សាមញ្ញ​លក្ខណៈ​នេះ​ទេ នៅ​មាន​គោល​ធម៌​ជា​ច្រើន​ទៀត​ដែល​ព្រះ​សម្មា​សម្ពុទ្ធ​ជា​ម្ចាស់​ត្រាស់​បង្ហាត់​បង្រៀន​ហើយ​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​គោ​រព​រាប់​អាន​ទទួល​ផល​ប្រយោជន៍​គឺ សេច​ក្តី​សុខ​ពិត​ប្រា​កដ​មក​ហើយ​ជា​ច្រើន​។ គោល​គំនិត​ស្តី​ពី​សា​មញ្ញ​លក្ខណៈ​នេះ​បាន​រីក​សាយ​ភាយ​ទៅ​ដល់​ប្រទេស​ជា​ច្រើន​នៅ​ក្នុង​ពិភព​លោក​​​ ហើយ​មាន​និន្នាការ​ថា​នឹង​ទទួល​បាន​មនុស្ស​គោ​រព​រាប់​អាន កាន់​តែ​ច្រើន​ឡើង​រឿយៗ។

No comments: